Afgelopen week, toen het besef indaalde dat dit de laatste volle week zou zijn dat Ilva thuis was, heb even flink een paar tranen gelaten. Tranen van geluk, liefde en dankbaarheid.
Het voelde voor mij echt als een kado’tje dat ze lang thuis was, zo vlak voordat ze straks naar school gaat. Nog even lekker veel samen genieten. En dat hebben we gedaan.
Naast dat ik de afgelopen periode wel gewerkt heb, heb ik ook echt de tijd genomen om mijn relatie met Ilva te verdiepen. En om mijzelf nog meer te helen, en haar daarmee ook. Want laten we eerlijk zijn, er zijn altijd wel dingetjes waar je nog aan kan werken, toch?
Tijdens mijns studie pedagogiek groeide mijn interesse voor de invloed van het gedrag van ouders op een gezond kind. Ik was hier, vanwege mijn ziekte van lyme destijds, natuurlijk ook voor mijzelf mee bezig. Om zo mijzelf in eerste instantie te helen.
De relatie met onze kinderen, of met onze ouders, is echt van invloed op onze vitaliteit. We zijn allemaal kinderen van onze ouders, dus ook als volwassenen werkt dit nog door. Sinds het begin van deze fascinatie tijdens mijn studie is mijn leren niet meer gestopt.
De relaties die we met onze kinderen of ouders hebben, kunnen echt bijdragen aan vitaliteit of bijdragen aan ziekte. Ziekte in grote en in kleine zin. Ik zie het zo vaak terug in mijn werk. Van flinke aandoeningen tot totaal zoekende zijn in het leven of in je werk. Dit valt allemaal via die lens van ouder-kind relaties te bekijken. Dit betekent niet dat het enkel door deze relaties veroorzaakt wordt, maar het draagt wel bij.
Onze kinderen laten ons zoveel zien. Al het ‘vervelende’ of lastige gedrag van onze kinderen waar we geen raad mee weten, is een reactie en een signaal. Een reactie van het kind op ons eigen onvermogen. Ons eigen stuk waar we nog niet helemaal volwassen in zijn geworden, waarin we nog kunnen groeien. Omdat we dat zelf ooit bij onze ouders niet voldoende geleerd hebben. Bijvoorbeeld: onze angst, moeite om te verbinden, rigiditeit, weerstand. Het gedrag is een signaal dat we hier naar mogen kijken. Om onszelf en ons kind te helen. Om zo onszelf en ons kind te bevrijden. Is dat niet prachtig?
In het boek ‘The Awakened Family’ van Shefali Tsabari staat een prachtige tekst die ik graag met je deel.
Redefining behaviour
Our sacred task as parents is to redefine:
Aggression against our control as defensiveness,
Lying as a reaction against our rigidity,
Anger as a rebellion against our disconnection,
Defiance as a barrier to our resistance,
Anxiety as an avoidance of our judgement,
Distraction as a reflection of our own inner chaos,
Sadness as a mark of our own unworthiness.
When we see our children's acting out
As an Impetus for our own awakening,
We absolve them of the burden of having to fix themselves.
Instead, we embody the change their behavior triggers in us.
In doing so...
We become emotionally integrated
And
set our children free
Geef een reactie